სიტყვა მიღებულია ქართული ანბანის პირველი ორი ასოს სახელწოდების, ანისა და ბანის შეერთებით. დასტურდება ძველ ქართულ ენაშიც. სულხან-საბას ლექსიკონში სიტყვა „ანბანი“ განმარტებული არაა. [1]
„ის ხალხი უცხოეთში ასე ინარჩუნებდა მშობლიურ ანბანს, მშობლიურ ენას. იმ ანბანით იკვებებოდა, იმ ანბანის მჭადით იზრდებოდნენ მათი ბავშვები, რომლებისთვისაც სამყარო მშობლიური ენიდან იწყებოდა. ისინი იმ ანბანით ასაფლავებდნენ გარდაცვლილებს და ქორწილს უხდიდნენ ახალგაზრდებს.“
ქართული ენის განმარტებითი ლექსიკონი, ტომი 1, გვერდი 548, თბილისი, 2008 წელი.
იხილეთ ქართული ვიკიპედიის სტატია „ანბანი“
